Verschil tussen HDLC en SDLC

HDLC versus SDLC

HDLC en SDLC zijn communicatieprotocollen. SDLC (Synchronous Data Link Control) is een communicatieprotocol dat wordt gebruikt op de datalinklaag van computernetwerken, ontwikkeld door IBM. HDLC (High-Level Data Link Control) is opnieuw een datalink-protocol, ontwikkeld door ISO (International Organization for Standardization), en is gemaakt op basis van SDLC.

SDLC is in 1975 door IBM ontwikkeld om te worden gebruikt in Systems Network Architecture (SNA) -omgevingen. Het was synchroon en bitgericht en was een van de eerste in zijn soort. Het overtrof de synchrone, karakter-georiënteerde (dwz Bisync van IBM) en synchrone byte-count-georiënteerde protocollen (dwz DDCMP van DEC) in efficiëntie, flexibiliteit en snelheid. Verschillende verbindingstypen en technologieën zoals point-to-point en multipoint-verbindingen, begrensde en ongebonden media, half-duplex en full-duplex transmissiefaciliteiten en circuitgeschakelde en pakketgeschakelde netwerken worden ondersteund. SDLC identificeert het "primaire" knooppunttype, dat andere stations bestuurt, die "tweede" knooppunten worden genoemd. Dus de secundaire knooppunten worden alleen bestuurd door een primaire. Primair communiceert met secundaire knooppunten met behulp van polling. Secundaire knooppunten kunnen niet verzenden zonder de toestemming van de primaire. Vier basisconfiguraties, namelijk Point-to-point, Multipoint, Loop en Hub go-ahead kunnen worden gebruikt om primair met secundaire knooppunten te verbinden. Point-to-point omvat slechts één primaire en secundaire terwijl Multipoint één primaire en vele secundaire knooppunten betekent. Lustopologie is betrokken bij Lus, die in wezen primair verbindt met de eerste secundaire en laatste secundaire weer verbonden met primaire zodat tussenliggende secundaire berichten berichten door elkaar geven wanneer ze reageren op de verzoeken van de primaire. Ten slotte omvat Hub go-ahead een inkomend en uitgaand kanaal voor de communicatie naar secundaire knooppunten.

HDLC ontstond pas toen IBM SDLC voorlegde bij verschillende normcommissies en een daarvan (ISO) gemodificeerde SDLC en het HDLC-protocol creëerde. Het is opnieuw een bitgericht synchroon protocol. Ondanks het feit dat verschillende functies die in SDLC worden gebruikt, zijn weggelaten, wordt HDLC beschouwd als een compatibele superset van SDLC. SDLC Frame-formaat wordt gedeeld door HDLC. Fields of HDLC heeft dezelfde functionaliteit als die in SDLC. HDLC ondersteunt ook synchrone, full-duplex werking als SDLC. HDLC heeft een optie voor 32-bits controlesom en HDLC ondersteunt de Loop of Hub startconfiguraties, die duidelijk kleine verschillen zijn met SDLC. Maar het belangrijkste verschil komt van het feit dat HDLC drie overdrachtsmodi ondersteunt in tegenstelling tot één in SDLC. De eerste is de normale responsmodus (NRM) waarin secundaire knooppunten niet met een primaire kunnen communiceren totdat de primaire toestemming heeft gegeven. Dit is eigenlijk de overdrachtsmodus die wordt gebruikt in SDLC. Ten tweede staat de Asynchronous Response-modus (ARM) toe dat secundaire knooppunten kunnen praten zonder toestemming van de primaire. Eindelijk heeft het Asynchronous balanced mode (ABM) die een gecombineerd knooppunt introduceert, en alle ABM-communicatie gebeurt alleen tussen dit soort knooppunten.

Samenvattend zijn SDLC en HDLC beide datalink-laag netwerkprotocollen. SDLC werd ontwikkeld door IBM, terwijl HDLC werd gedefinieerd door ISO met SDLC als basis. HDLC heeft meer functionaliteit, hoewel sommige functies van SDLC niet aanwezig zijn in HDLC. SDLC kan met vier configuraties worden gebruikt, terwijl HDLC met slechts twee kan worden gebruikt. HDLC heeft een optie voor 32-bits controlesom. Groot verschil tussen deze twee zijn de overdrachtsmodi die ze hebben. SDLC heeft slechts één overdrachtsmodus, namelijk NRM, maar HDLC heeft drie modi, waaronder NRM.